Een dag bij Kees op de Amazoneborg 19 sept 2009

Toen we (Adrienne, Louise en Britt) erachter kwamen dat Kees een tijdje in dok zou liggen in Bremershaven, waren wij er natuurlijk als de kippen bij om hiervan te profiteren!!!!!!!!!
Louise en ik hadden hem al bijna twee maanden niet gezien en Britt zelfs al bijna drie …..
Het was dus een kadootje om zodoende hier vanuit Enschede het halve jaar ‘te breken’, deze kans zouden we nooit meer krijgen, Kees z’n eerste schip, z’n eerste ervaring uit de eerste hand!!!!
Om half 8 ’s morgens stond Britt voor de deur, terwijl ik nog de laatste hand legde aan Kees z’n sinterklaaspakketje, haha, een nieuwe voorraad toiletartikelen, veel chocolade (van oma) en veel drop, tenslotte zit Kees met sinterklaas op z’n eigen stoomboot……….
Om 8 uur stapten we in ons bussie en activeerden we onze Genevieve (zo noemen we ons navigatie systeem omdat ze ons altijd zo vriendelijk vraagt om te keren…) die ons moeiteloos de weg wees naar Bremershaven.
’s Morgens moest Kees nog aan de bak, maar de rest van de dag had hij vrij kunnen krijgen, in de wetenschap dat we rond een uurtje of 5 weer zouden opstappen……helaas was Kees uitgerekend deze dag niet al te lekker, maar dat klaarde natuurlijk op toen hij ons eenmaal aan boord had :) !!!!
Aaangekomen bij de Motor Werken Bremen ofzoiets, niet te verwarren met BMW, zagen we al vreselijk grote schepen boven de hele handel uitsteken, en daar lagen dus meerdere schepen van Wagenborg in dok en daar liep een hele stoere, gebruinde zeebonk met lange blonde krullen op de parkeerplaats…….haha, dat was onze Kees!!! (We hebben het ook nog even gehad over de procedure met Neptunus als je voor het eerst de evenaar oversteekt, trouwens, dat heeft ook e.e.a. met die krullen te doen, nou, dat gaat dus gebeuren op weg naar Brazilie….)
Kwamen wij zomaar in de wereld van Kees, een wereld waarin hij zich duidelijk heel goed op z’n gemak voelt, en waar wij buitenstaanders/toeschouwers zijn……mooi om getuige van te zijn!!!
Aan de kade merk je al de andere wereld, de mannenwereld, we moesten tussen de werkers door laveren en later aan dek was dat niet anders, de hilariteit alleen al toen wij de trap/loopplank op gingen, wiebelen natuurlijk, gelukkig hadden wij geen naaldhakken aan zoals een week geleden de vrouw van een bemanningslid……
Aan boord tekenen voor aankomst bij Arthur (ofzo), uit de Philippijnen, die van te voren maar niet wilde geloven dat Kees’moeder met een vrouw getrouwd was, en nu nog steeds niet…
Leuk om te merken dat Kees met elk bemanningslid even relaxed omging en andersom ook, of het nou matrozen of stuurlui waren, dat zal ook wel moeten als je met een zo kleine gemeenschap letterlijk je hoofd boven water moet houden.
Er sprak ook heel veel onderling vertrouwen uit hoe Kees z’n hut achterliet, en dan bedoel ik niet de genoeglijke puinhoop :), maar het geld en de creditcards op tafel en de deur open…., en ook (weer) was het zo bijzonder bij Kees in zijn eigen wereld op bezoek te zijn, super!!!!!
Onze rondleiding begon eigenlijk in het dagverblijf, zeg maar waar de mannen kunnen mailen, koffieleuten en de was doen en waar hun kluisjes zijn, bij elke ruimte moest je hoge drempels over, en in alle (claustrofobische) gangen lag grauw papier tegen alle vieze voeten van al die werklui aan boord. Hier lieten we onze tassen achter en klommen met Kees mee het dek op. We zagen de immense ruimen –schoon!- die nog niet eens de hele laaddiepte aangaven, want daaronder zat nog weer een ruim, onvoorstelbaar! Op zich vonden we de lengte van het schip meevallen, voor zover je dat zo kan noemen, in elk geval niet zo immens als een containerschip. De lading wordt met kranen in en uit het ruim getakeld, en ook deze kranen waren in onderhoud: alles werd nagelopen, en de hele bemanning is in zo,n dok gewoon aan het werk, zij het met andere dingen dan waarmee ze op zee bezig zijn. Dus iedereen moet wel zo’n beetje van alle markten thuis zijn, dus handig Keessie, zo’n opleiding tussen stuurman en techneut in!
Als stagier wordt je trouwens ingezet voor de meest ranzige klusjes, o.a. het schoonmaken van de olietank in de machine kamer, hiervan zijn erg leuke foto’s voorhanden, we zullen proberen die ook op de blog te zetten, in elk geval hebben wijzelf nu een heel mooi buroblad op de laptop…
Tot helemaal op de voorsteven van het schip, we bekeken de ruimte waar alle vlaggen opgeslagen worden (en de meest prachtige trossen touw liggen) en de uitleg van onze privé-matroos waar welke vlag wordt gehesen en waarom, heel interessant. Buiten op de voorsteven realiseer je je hoe hoog het is, en hoe groot de ankers zijn, de Amazoneborg lag dus niet meer in dok, maar de huppeldepup-borg ernaast nog wel, dus kon je zien hoe groot dat allemaal was…..
Terug langs de andere zijde van het schip, opgepast voor de kranen die getest werden en langs de overheerlijke geuren uit de kombuis, helaas, wij hadden bedacht in de stad te gaan lunchen…jammer als je hoort dat de Phillippijnse kok zelfs Groninger rijsttafel kan maken, ongeveer zoveel als kliekjes, sommigen noemen dit ook tapas, in elk geval, ik bedoel maar!
Onze bagage opgepakt en nog wat collegae tegengekomen en we startten de klim naar de brug, deze is wel enkele verdiepingen hoog, en dit hiërarchische systeem doet ook van zich spreken in de bewoners, de laagste laag is voor de matrozen, dan komen de stagiers, dan de stuurlui en dan de captain, dus Kees, nog wel ff klimmen voordat we bij de kapitein aan tafel kunnen dineren………., bovenop is de brug, maar hierover schrijf ik morgen verder, want het dagje aan boord van de amazoneborg is nog niet ten einde!!!!